cd.
Cytat z www :)
Pokarmy żywe, czyli co możemy odławiać sami
Odwiedzamy często sklepy akwarystyczne czasami może nawet wędkarskie. Spotykamy się tam z różnymi rodzajami karmy dla ryb akwariowych, również takimi, które jeszcze żyją. Są to zazwyczaj jakieś "glisty", "robale", czasem torebka z czymś, co na pierwszy rzut oka wygląda jak pływające koraliki. A nasze rybki traktują to jak ucztę stulecia. Pokarmy żywe są w większości wypadków bardzo wartościowe, niektóre gatunki potrzebują żywca do stymulacji tarła, narybek innych trudno wykarmić bez takiej karmy. Ryby hodowane na diecie z przewagą mądrze dobranej żywej karmy rosną szybciej. Warto więc dowiedzieć się czegoś więcej o żywym menu, jakie możemy zaproponować naszym podopiecznym, o wadach i zaletach poszczególnych smakołyków. Poniższe informacje dotyczą najpopularniejszych pokarmów żywych, które zazwyczaj pochodzą z połowu lub profesjonalnych hodowli. Możemy je także odławiać sami, a niektóre samodzielnie hodować. Staraliśmy się podać podstawowe informacje o życiu i środowisku danego organizmu, jak również wskazówki dotyczące tego, jak i co karmić danym pokarmem, ewentualnie jak można go samodzielnie wyhodować. W kolejnym artykule zajmiemy się z kolei żyjątkami, które nadają się w zasadzie wyłącznie do hodowli, gdyż z różnych względów trudno jest je zbierać samemu. Pokarmy w artykule zostały opisane w kolejności wyznaczanej ich systematyką w świecie zwierząt.
Naturalnie, na początek kilka uwag ogólnych. Każdy pokarm żywy przed wrzuceniem do akwarium musimy porządnie wypłukać, w miarę możliwości pod bieżącą wodą. Jeżeli odławiamy pokarm samodzielnie, musimy mieć pewność, że zbiornik, z którego korzystamy jest ekologicznie czysty i nie ma w nim ryb (ograniczy to ryzyko zatrucia czy przeniesienia do akwarium chorób). Kupując pokarm żywy należy mieć na uwadze powyższe zastrzeżenia dotyczące czystości zbiornika, krótko mówiąc pokarm żywy musi pochodzić z pewnego źródła. Jedną z bardziej polecanych metod zmniejszenia ryzyka przeniesienia pasożytów czy infekcji jest mrożenie, co najmniej na dwa tygodnie w temperaturze nie wyższej niż -20oC. Przy opisie zaznaczyliśmy więc, które pokarmy nadają się do mrożenia. Pamiętajmy, że mrożonki, zarówno własnej roboty, jak i kupowane przed podaniem trzeba rozmrozić i wypłukać. Mrożonki są niewątpliwie karmą bezpieczniejszą, jednak podzielone są zdania co do tego, czy mrożonki mają dokładnie taką samą wartość odżywczą, jak pokarm świeży.
Tubifeks (Tubifex tubifex)
Systematyka:
Typ: Pierścienice (Annelida)
Gromada: Skąposzczety (Oligochaeta)
Rząd: Plesiopora
Rodzina: Rureczniki (Tubificidae)
Rodzaj: Rurecznik (Tubifex)
Gatunek: Rurecznik pospolity (Tubifex tubifex)
Środowisko bytowania to warstwa przydenna stojących zbiorników słodkowodnych. Ciało ma kształt wąskiej, segmentowanej rurki koloru od bladego brudnoczerwonego do jasnobrązowego, dorosły osobnik ma około 8,5 cm długości. Żywi się glonami i bakteriami bytującymi w osadach. Jest to organizm odporny na niedostatek tlenu i zanieczyszczenia. Panuje opinia, że masowe występowanie rureczników może świadczyć o dużym zanieczyszczeniu zbiornika. Rureczniki są od dość dawna pokarmem niechętnie polecanym przez doświadczonych akwarystów. Powodem jest jego występowanie w wodach wręcz trujących, przyswajane z nich toksyny kumulują się bowiem w ciałach rureczników. Karmienie ryb takim "pokarmem z niespodzianką" może się skończyć nawet ich śmiercią. Tubifeks żywi się cząstkami organicznymi z mułu dennego, co wiąże się z tym, że muł ten zalega w ich przewodach pokarmowych i może zaszkodzić rybom.
Jako pokarm jest bardzo kaloryczny, nie możemy więc podawać go zbyt często i w dużych ilościach. Rureczniki można też zamrażać, niestety nie eliminuje to toksyn. Tak więc jeśli karmimy tubifeksem, musimy mieć pewność jego ekologicznie czystego pochodzenia. Pokarm ten może też być używany jako nośnik leków i witamin, które chcemy podać rybom drogą pokarmową, wystarczy wrzucić rureczniki do roztworu leków czy witamin, po kilku godzinach wyjąć, wypłukać i podać rybkom.
Widłonogi (Copepoda)
Systematyka:
Typ: Stawonogi (Arthropoda)
Gromada: Skorupiaki (Crustacea)
Podgromada: Widłonogi (Copepoda)
Rzędy: Kalanoidy (Calanoida) i Oczlikowce (Cyclopoida)
W akwarystyce do karmienia ryb wykorzystuje się rzędy Kalanoidów i Oczlikowców, ich przedstawiciele bytują zarówno w wodzie słodkiej jak i słonej. Przeważnie są to gatunki wolnożyjące, czasami drapieżne. Te małe skorupiaki mają różne formy, ich wielkość waha się zazwyczaj od 0,5 do 10 mm, ale bywają większe. Jest to dobry i polecany pokarm, jednak należy unikać karmienia nim zbyt drobnego narybku, gdyż jeśli trafimy na drapieżną formę, ucztę będą miały widłonogi, a stracimy narybek. Podrośnięte młode i ryby dorosłe będą mimo to chętnie jadły tego typu pokarm. Może on też być przechowywany w formie mrożonej. Widłonogi nadają się do samodzielnego połowu. I jeszcze krótkie sprostowanie - powszechne określenie "oczlik", potocznie używane na określenie wszystkich widłonogów dotyczy w rzeczywistości tylko konkretnego gatunku należącego do rzędu Oczlikowców. Jego systematyka poniżej.
Podgromada: Widłonogi (Copepoda)
Rząd: Oczlikowce (Cyclopoida)
Gatunek: Oczlik (Cyclops)
Oczlik to właściwie najmniejszy wśród Oczlikowców, słodkowodny, o owalnym kształcie ciała, nieco węższym w części tylnej, z czułkami z przodu i szczecinkami z tyłu. Jest bardzo ceniony jako karma dla większego narybku, np. potomstwo jajożyworodnych, czy podrośnięte kąsaczkowate lub labirynty.
Wioślarki (Cladocera)
Systematyka:
Typ: Stawonogi (Arthopoda)
Gromada: Skorupiaki (Crustacea)
Podgromada: Liścionogi (Phyllopoda)
Rząd: Wioślarki (Cladocera)
Podrzędy: Halopoda i Wioślarki właściwe (Eucladocera)
Żyją w zbiornikach słodkowodnych, od jezior do okresowych dużych kałuż. W większości są to organizmy wolnożyjące, planktonowe, jednak jest też kilka gatunków pasożytniczych. Osiągają wielkość od 0,3 do 3cm, żywią się glonami filtrowanymi z zawiesiny planktonowej. U Wioślarek obserwuje się tzw. cyklomorfizm, jest to zmienność wyglądu osobników jednego gatunku w cyklu rocznym i jest powiązane z przemianą pokoleń w rozmnażaniu. Wioślarki są pokarmem gorąco polecanym, jako pokarm mają niską zawartość tłuszczów i zawierają sporo tzw. substancji balastowych, co poprawia funkcjonowanie przewodu pokarmowego karmionych nimi ryb, są również bogate w substancje mineralne. Nie mogą być jednak stosowane jako jedyny pokarm, gdyż zawierają mało białek. Wioślarki są szczególnie polecane jako składnik diety ryb o małych pyszczkach. Wioślarki możemy zamrażać, są też hodowcy podający je w stanie suszonym (mogą jednak wywoływać alergię u ludzi). Można je odławiać samodzielnie, kupować w sklepie lub hodować, o tym za chwilę.
Kiedy mówimy o Wioślarkach, również przyda się sprostowanie - również o tej grupie organizmów mówi się potocznie"dafnia", co odnosi się w zasadzie do konkretnego rodzaju Wioślarek z rodziny Rozwielitkowatych. Systematyka gatunków Dafni, czyli Rozwielitki wykorzystywanych najczęściej w akwarystyce poniżej.
Rząd: Wioślarki (Cladocera)
Podrząd: Wioślarki właściwe (Eucladocera)
Rodzina: Rozwielitkowate (Daphnidae)
Rodzaj: Rozwielitki (Daphnia)
Gatunki: Rozwielitka wielka (Daphnia magna), Rozwielitka pchlica (Daphnia pulex) i Rozwielitka długokolca (Daphnia longispina)
Teraz parę słów o hodowli. Potrzebny nam będzie zbiornik, np. beczka, stara wanna, wkopane w ziemię kręgi studzienne. Na zainstalowanie hodowli wybieramy miejsce oświetlone, wioślarki potrzebują światła do rozwoju. Woda w zbiorniku powinna pochodzić ze studni, może to też być deszczówka. Przed założeniem hodowli musimy przygotować pożywkę. Powinien to być dobrze przefermentowany nawóz bydlęcy, 1 2 garści na 100 l wody w zbiorniku. Po upływie dwóch tygodni od wprowadzenia nawozu do wody dodajemy roztwór wodny drożdży piekarniczych w ilości 1x1 cm kostki drożdży na 50 l. Dopiero po tych zabiegach zbiornik jest gotowy na przyjęcie lokatorów. Wioślarki do hodowli możemy odłowić sami lub kupić w sklepie akwarystycznym (naturalnie jeszcze żywe). Hodowlę uważnie obserwujemy, zwracając uwagę na klarowność wody. Kiedy zauważymy, że zmętnienie znika, znaczy to, że wioślarki wzięły się do pracy i kończy im się pożywka. Dokarmiamy hodowlę stosując np. drożdże w ilości jak wyżej lub odstałym przez dobę roztworem ptasiego nawozu przygotowanego w proporcji 1 l nawozu na 10 l wody, pół litra takiej pożywki to pokarm na jeden dzień dla beczki wioślarek. Możemy też żywić wioślarki tzw. zakwitłą wodą. Hodowlę karmimy często i w małych ilościach, aby nie spowodować deficytu tlenowego. Jeśli założymy hodowlę we wkopanych w ziemię kręgach studziennych, możemy też utrzymać ja zimą, dbając o przykrycie na noc i dostęp światła w dzień.
Ochotka (Chironominae)
Systematyka:
Typ: Stawonogi (Arthropoda)
Gromada: Owady (Insecta)
Podgromada: Uskrzydlone (Pterygota)
Rząd: Muchówki (Diptera)
Rodzina: Ochotkowate (Chironomidae)
Podrodzina: Chironominae (Tendipedinae)
Ochotka, zwana inaczej czerwoną larwą komara żyje w wielu zbiornikach słodkowodnych, bytując w osadach dennych. Jest to drugie stadium larwalne owada, ma postać ciemnoczerwonego robaka z widocznym aparatem gębowym, długości nawet do 2,5 cm. Masowo występuje wiosną i jesienią.
Jest to pokarm kontrowersyjny. Ryby jedzą ją chętnie, jednak ochotka tak jak rureczniki może kumulować w ciele toksyny pochodzące ze zbiornika, w jakim bytuje i nie pomoże tu mrożenie. Podając ten pokarm musimy więc być pewni czystości jego źródła. Larwa ta jest bardzo kaloryczna, podajemy niezbyt często i z umiarem, inaczej naszym rybom może grozić otłuszczenie. Ochotka może być przechowywana w postaci mrożonej. Larwy te mogą też, tak jak tubifeks, służyć jako nośnik leków i witamin podawanych drogą pokarmową. Sposób w jaki możemy tego dokonać jest analogiczny jak opisany w przypadku tubifeksu.
Wodzień - "biała larwa komara" (Chaoborus sp.)
Systematyka:
Typ: Stawonogi (Arthropoda)
Gromada: Owady (Insecta)
Podgromada: Owady uskrzydlone (Pterygota)
Rząd: Muchówki (Diptera)
Rodzina: Wodzieniowate (Chaoboridae)
Rodzaj: Wodzień (Charoborus)
W tym przypadku również nasze zainteresowanie skupi się na larwalnej postaci owada. Przejrzyste rurki z oczkami na jednym końcu nazywane są w akwarystycznym żargonie szklarką i w rzeczywistości są larwami czterech występujących w Polsce gatunków Wodzieni. Żyją w płytkich słodkowodnych zbiornikach, właściwie wszędzie, od stawku w parku, rowu przy drodze aż do kałuży. Wielkość larw w zależności od stopnia rozwoju waha się od 5 do 16 mm. Szklarka jest odporna na brak tlenu i niektóre zanieczyszczenia przemysłowe. Ważną informacją jest fakt, że właściwie wszystkie gatunki są drapieżne. Larwy Wodzienia są uważane za jeden z bezpieczniejszych pokarmów żywych, nie przenoszą bowiem większości rybich pasożytów, jednak ze względu na ich odporność na zanieczyszczenia tu również musimy mieć pewność, że zbiornik, z którego pochodzą jest ekologicznie czysty. Jako karma są polecane dla ryb dorosłych o pyszczkach zdolnych sobie poradzić z pokarmem tej wielkości, są pożywne i bardzo lubiane przez ryby. Mogą być zamrażane.Szklarkę możemy poławiać, kupić lub hodować sami.
Hodowla nie wymaga szczególnej opieki, ale polecamy szczególną uwagę. W podany poniżej sposób wyhodować możemy zarówno larwy wodzienia, jak i komara, wskazane jest więc umieszczenie hodowli w miejscu ustronnym i odławianie larw, zanim przeobrażą się w postać dorosłą. Wyklucie z jaja następuje po 2 - 3 dniach od złożenia, a ostatnie przeobrażenie w zależności od warunków po 4 do 6 tygodni od wyklucia. Nie będzie nam potrzebna populacja początkowa, my musimy tylko stworzyć warunki. Miejsce wybieramy nie tylko ustronne, ale i zacienione, spokojne. Ustawiamy tam duży pojemnik z wodą (stara wanna, plastikowa beczka itp.), np. deszczówką, wkładamy do środka kilka gałązek drzew liściastych. I czekamy. Jeśli w wodzie pojawią się larwy czarne, mamy do czynienia z komarem (o nim za chwilę), a jeśli przejrzyste - ze szklarką. Najwygodniej jest je poławiać po zmroku, larwy wypływają wtedy w górne rejony zbiornika. Hodowli nie trzeba karmić.
Czarna larwa komara (Culex i Anopheles)
Systematyka:
Typ: Stawonogi (Arthropoda)
Gromada: Owady (Insecta)
Podgromada: Owady uskrzydlone (Pterygota)
Rząd: Muchówki (Diptera)
Rodzina: Komarowate (Culicidae)
Rodzaje: Culex i Anopheles
Larwy komara również nadają się na pokarm dla naszych płetwiastych podopiecznych. Występują w wodzie słodkiej, w kałużach, rowach, zazwyczaj w zbiornikach bez ryb, co jest godne uwagi ze względu na minimalne ryzyko przeniesienia choroby. Rurkowate ciało jest bardzo ciemne, stąd określenie "czarna larwa komara", osiąga podobne rozmiary, jak ochotka - około 2,5 cm. Jest to wartościowy pokarm, jednak uwagi dotyczące jego stosowania są analogiczne do zastrzeżeń przy ochotce - larwy są odporne na zanieczyszczenia, a nasze ryby nie. Wniosek: woda, z jakiej pochodzą musi być ekologicznie czysta. Taki pokarm nadaje się dla wszystkich ryb, które są sobie w stanie poradzić z jego wielkością, uważajmy jednak, by karmiąc żywymi larwami podawać małe porcje - jeśli coś nie zostanie zjedzone, to będziemy mieli potem problem z nadmiarem komarów. Larwy można hodować, co zostało opisane przy hodowli larw Wodzienia, możemy je też przechowywać mrożone.
pobrane z..
http://klub.chip.pl/akwaria/akk/artykuly/zywiec.html
ps.zostaje jeszcze stara dobra Akwarystyczna Książka Kucharska:)
http://klub.chip.pl/akwaria/akk/s_kk.html